بررسی تاریخچه روابط افغانستان با پاکستان
سال
: 2021.01.05ګروه ها
: حقوق و علوم سیاسیقیمت
: 300تعداد صفات
: 70کد فایل
: 843مقطع
: لیسانس
مقدمه: ناسازگاری الگوهای سیاست خارجی با الگوهای منافع منطقه ای از مهمترین مشکلات افغانستان و پاکستان به شمار میرود. این اختلافات در دورههای مختلف نهتنها منجر به خلق الگویهای راه گشا میان کشورهای منطقه نشده اند که به ترتیب امنیت ملی این دو کشور را به مشکل جدی روبه رو کرده است. اولویت دادن به امنیت ملی بر مبنای اصل رئالیستی یعنی خودیاری، دولت محوری و منفعت گرایی جایی برای ارزش های مشترک دینی، تاریخی، فرهنگی و اخلاقی باقی نمی ماند تا این دو کشور بتوانند برای فرار از مشکلات مشترک به الگوهایی دست یابند که ثبات و امنیت منطقه را تضمین کند. اقدامات پاکستان برای دَورزدن منافع ملی خود در سطح منطقه باعث میشود که به هر شکلی از افغانستان بهعنوان تختۀ بازی استفاده شود که در نتیجه الگوی امنیت منطقه ای را غیرقابل عبور و به دور از دستیابی میکند. پاکستان بر مبنای اصل منفعت محوری و خودیاری دولت محور در توهم امنیتی به سر میبرد؛ زیرا دادههای تاریخی به اثبات می رساند که این سیاست تا کنون برای پاکستان به ویژه نظامیان پاسخ مثبت داده است یا دست کم حلقات و گروههای داخلی پاکستان که در طراحی اهداف ملی این کشور نقش دارند، جز راهی مداخله در امور افغانستان و مقابله با نفوذ استراتژیک هند در منطقه نمی بینند. در بارۀ مقاصد سیاسی پاکستان از دخالت در امور افغانستان میتوان به طور خلاصه محورهای عمده ای اهداف سیاسی پاکستان در افغانستان را شامل اختلاف مرزی با افغانستان، مسایل مربوط به پشتونستان، رقابت هند، همسویی با غرب و به ویژه آمریکا و مقابله با نفوذ ایران دانست. جهت گیری سیاست خارجی پاکستان با افغانستان بنابر علایق نشان داده شده و حمایت آشکارش از مخالفان رژیم وقت کابل و رهبران مجاهدین به سوی ایجاد یک حاکمیت سیاسی هم سو با سیاست های پاکستان بود. چنانچه نصیرالله بابر، وزیر داخلۀ وقت حکومت پاکستان و حامی اصلی طالبان، در جمع خبرنگاران گفت: ” طالبان فرزندان ما هستند“. بینظیر بوتو، نخست وزیر وقت پس از حادثۀ یازدهم سپتامبر در بارۀ طالبان بیان داشت: ”طالبان طرح مشترک انگلیس، آمریکا و آی. اس. آی بوده است“. در بارۀ نقش پاکستان در ارتباط با طالبان دیدگاه های گوناگونی مطرح شده است، اما بخش عمدۀ این دیدگاه ها بر نقش محوری پاکستان در فرایند ”ظهور، رشد و افول“ طالبان تأکید دارند. آنها با استناد به اظهارات فوق توسط بینظیر بوتو، نخست وزیر و نصیرالله بابر، وزیر داخلۀ وقت پاکستان، بر حمایت های سیاسی، مالی و لوجستیکی پاکستان و طراحی، اجرا و نظارت عوامل آی. اس. آی ارتش، وزارت داخله، عناصر ایالت سرحدی و بر حرکت طالبان صحنه می گذارند.
فهرست
عنوان صفحه
مقدمه 1
فصل اول 7
مبحث اول: افغانستان 7
گفتار اول: موقعيت جغرافيايى افغانستان فعلى 7
گفتار دوم: انواع دولت ها در افغانستان 9
گفتار سوم: تاریخ افغانستان 14
گفتار چهارم: سیاست خارجی افغانستان 15
مبحث دوم: پاکستان 33
گفتار اول: تاریخ سیاسی پاکستان 35
گفتار دوم: سیاست خارجی پاکستان 38
گفتار سوم: روابط سیاسی پاکستان 38
مبحث سوم: روابط افغانستان و پاکستان 39
گفتار اول: روابط سیاسی 40
گفتار دوم: روابط نظامی _ امنیتی 41
گفتار سوم: روابط اقتصادی و تجاری 41
گفتار چهارم: روابط فرهنگی 43
فصل دوم 44
مبحث اول: تاریخ روابط افغانستان با پاکستان 44
گفتار اول: روابط افغانستان و پاکستان از زمان محمد ظاهرشاه الی حزب دموکراتیک خلق 44
گفتار دوم: روابط افغانستان و پاکستان از حاکمیت حزب دموکراتیک خلق الی دورۀ مجاهدین 47
گفتار سوم: روابط افغانستان و پاکستان از زمان مجاهدین و طالبان الی سقوط طالبان 48
گفتار چهارم: روابط افغانستان با پاکستان در دوران حامد کرزی 50
گفتار پنجم: روابط افغانستان با پاکستان در حکومت وحدت ملی 53
نتیجه گیری 59
پیشنهادات 61
مأخذ و منابع 62
ماخذ و منابع
1. اندیشمند، محمد اکرم. ما و پاکستان، چاپ کابل، انتشارات میوند. 1391.
2. اسدالله باقری، شفایی. طالبان، اسلام، نفت و بازی بزرگ، چاپ تهران، انتشارات دانش هستی. 1379.
3. انصاری، خواجه بشیراحمد. افغانستان در آتش نفت، چاپ کابل، انتشارات میوند. 1382.
4. آخندزاده، محمد مهدی. تجزیۀ شبه قارۀ هند و استقلال بنگله دیش. چاپ تهران. 1365.
5. بارنت، روبین. نجات افغانستان. برگردان به فارسی- دری: سرور یورش، هفته نامۀ پیام مجاهد، چاب کابل، 1386.
6. خوشوقت، محمد حسین، تجزیه و تحلیل تصمیم گیری در سیاست خارجی. چاپ دوم، تهران. 1358.
7. خنجی، امیرحسین. نگاه گذرا به تاریخ پاکستان، چاپ اول، تهران. 1390.
8. دیورتی، جیمز و رابرت فالتز گراف. سال چاپ ۱۳۸۳.
9. رشید، احمد. طالبان، اسلام، نفت و بازی بزرگ جديد. ترجمۀ اسدالله شفایی و صادق باقری، تهران، انتشارات دانش هستی. 1379.
10. سعیدی، احمد. پاکستان محور شرارت، انتشارات سعید. 1394.
11. س. م. بورگ و لارنس زيراپنگ. تاريخ روابط خارجی پاكستان. ترجمۀ ايرج وفايی. تهران، انتشارات كوير. 1377.
12. سلیک هاریسون. پشت پردۀ افغانستان. ترجمۀ اسدالله شفایی، ۱۳۹۰.
13. غبار، میر غلام محمد. افغانستان در مسیر تاریخ. جلد ۲، انتشارات جمهوری. 1378.
14. فرهنگ، ميرمحمد صديق. افغانستان در پنج قرن اخير. تهران، انتشارات عرفان. 1374.
15. قوام، عبدالعلی. اصول سیاست خارجی و بین المللی. انتشارات سمت. ۱۳۷۸.
16. محقق، عبدالغفار. افغانستان، طالبان و سیاست های جهانی. 1377.
17. مجلۀ سیاست دفاعی، سال ۶، شمارۀ اول، خزان و زمستان ۱۳۷۶.
18. وحید مژده؛ افغانستان و پنج سال سلطه طالبان، سال چاپ ۱۳۷۸.
19. Beach, L. R. & T. R Mitchell A Contingency Model for the selection of Decision Strategies. 1987.
20. Rosenau, James. The Scientific Study of Foreign Policy, New York: free Press, 1971.
21. Render B & R M Stair. Introduction to Management Science, Boston Allyn and Bacon. 1992.
22. Musa Khan Jalazai, the Foreign Policy of Pakistan, (Lahore: Dua Publications), 2001.
23. Mushahid Hussain, Aim of Pakistan Government, Nation, 18 Jun, 2002.