مقدمه: هرچند تقسیم کار، تاریخ دیرینه دارد، اما تنها از قرن18  به این طرف است که جوامع بشری شروع به آگاهی یافتن نسبت به این قانون کرده اند. تردیدی نیست که هم از عهد باستان بسیاری از متفکران، اهمیت این قانون را می دانستند، ولی آدام اسمیت نخستین کسی است که در پی ساختن نظریۀ تقسیم کار برآمد. امروزه پدیدۀ تقسیم کار به حدی عمومیت پیدا کرده است که دیگر از چشم کسی پوشیده نیست، دیگر کسی نیست که در باب گرایش های صنعت نوین ما دچار اشتباه شود، صنعت امروزی بیش از پیش به ساخت و کارهای نیرومند، به گروه بندی های بزرگ نیرو و سرمایه و در نتیجه به حد اعلی تقسیم کار گرایش دارد. نه تنها در درون کارخانه ها مشاغل از هم جدا و بی نهایت تخصصی اند، بلکه خود هر کارخانه هم به نوبه خود واحدی تخصصی است که وجودش مستلزم واحد تخصصی دیگری است. به عقیدۀ اقتصاددانان تقسیم کار بهترین حرکت جوامع به سوی پیشرفت است، ولی تقسیم کار خاص جهان، اقتصادی نیست. بخش های مختلف جهان امروز اعم از سیاست، فرهنگ، هنر و... روز به روز در حال تخصصی شدن اند. دوکاندول، با بررسی ماهیت مشهورترین دانشمندان از دو قرن پیش معتقد است که در عصر لایب نیتس و نیوتن، دانشمندان را با سه نام «ستاره شناس، ریاضی دان، فیزیکدان» می شناختند (دانشمندان در همه زمینه ها تخصص و تبحر داشتند)، ولی در قرن 19دانشمند در همه علوم تخصص و تبحر ندارد، بلکه حتی توانایی احاطه پیدا کردن بر یک رشتۀ علمی به صورت کامل نیز وجود ندارد. بررسی های فلسفی در زیست شناسی نمایان ساخت که تقسیم کار ناشی از پدیدۀ کلیتری است که اقتصاددانان تاکنون به بررسی آن پرداخته اند. پس از کارهای ولف، فن بائر و میلن ادواردز، همه میدانند که کاربرد تقسیم کار در بدن مانند کاربرد آن در جوامع است؛ وقتی اعضای بدن وظایفش تخصصی تر میشوند، در مقایسه با حیوانات به مقام بالایی نایل میشوند. این کار سبب شده که میدان عمل تقسیم کار گسترش یابد و خاستگاه آن را هم همزمان با پیدایش زندگی در جهان برابر دانسته اند. بنابراین، پدیدۀ تقسیم کار یک پدیدۀ اجتماعی است و جوامع بشری با تبعیت از این جریان عام که گویی مدتها پیش از ما ایجاد شده، به حرکت خود در زندگی ادامه میدهند. این امر باید بر ساختمان اخلاقی ما تأثیرگذار باشد، چون بادرنظرداشت اینکه در برابر این جریان مقاومت کنیم، یا تابع این حرکت باشیم، دو جهت متفاوت در توسعه خواهیم داشت. در این صورت با این مسأله روبرو خواهیم شد که آیا ما باید بالای یک کلیت خود متکی باشیم، یا اینکه فقط جزئی از یک کل قلمداد شویم؟ تمایل همگان بر این است که تقسیم کار را بیشتر نوعی قاعده قاطع کردار بشری تلقی کنند و به مانند نوعی وظیفه به آن عمل کنند. کسانی که از این قاعده پیروی نمی کنند، مجازات نمی شوند، ولی رفتارشان مایۀ سرزنش است. فرهنگی که انسان را کامل و علاقمند به درك همه چیز داشته باشد، امروزه دیگر پذیرفتنی و قابل احترام نیست. امروزه به جای اینکه اعتقاد داشته باشیم، بشر باید همه کیفیت های زندگی را در خود محقق کند. معتقدیم که بشر باید به همان اندازه به کیفیاتی که لازمۀ کار اوست، پايبند باشد که نمونۀ بارز آن تربیت فرزندان می باشد؛ البته در گذشته اعتقاد بر این بود که کودکان را نباید به یک شیوه تربیت کرد، بلکه باید به شیوه های مختلف تربیت شوند تا در آینده از وظایف متفاوتی که در آینده به آنها محول میشود، برآیند، ولی این دید امروزه کاربرد ندارد. امروزه کار به سه بخش تقسیم میشود: ) بیان کارکرد تقسیم کار: اینکه تقسیم کار پاسخ به کدام نیاز اجتماعی است 2) علل و شرایط ناشی از تقسیم کار 3) خروج تقسیم کار از حالت عادی و انحراف آن و اتهام شدیدی که بر آن وارد میشود. برای درك کامل نظریۀ تقسیم کار لازم است که آن را به صورت یک امر واقع عینی در نظر گرفت و به مشاهده و مقایسۀ آن پرداخت؛ در نتیجه خواهیم دید که این نظریه با نظریه های معمولی که بسیاری از واقعیات را نادیده گرفته اند، تفاوت دارد