مقدمه: بنام آنکه خرد و حکمت را در ذات بشر قرار داد و راه توانمندي را به او نمود ، تا بکاود وبيابد آنچه را که مايه تکامل خود و جامعه اش است ؛ و در حد اقل ببيند آنچه را ما در ست انجام مي شود و از آن پيروي کند . زيرا درست ماندني است و ماندن در درستي است و هرکس در ذات خود مي داند درست چيست . در عمل نيز بهترين آن است که راه درست به گونه اي تمرين وطي شود و به اجرا در آيد که عالي ترين نمود را در دراز مدت وبه صورت انتقال خرد و حکمت از فرد به جمع داشته باشد تا افراد جامعه يا سازمان هريک خود به رهبراني خردمند تبديل شوند وخود به تنهايي و بدون اتکا به ديگري را را بپيمايند .البته بزرگان نيز در روند اثبات خود و خود نگري بايد از لذت وابستگي افراد دست بر دارند حتي اگر آنها به اين درجه از رشد برسند که در درست بودن راه به چالش بر خيزند که اين تکامل است .تاکيد بر اصول مديريت و  رهبري از آن جهت براي من  حائز اهميت گرديد که تا مونو گراف خويش را تحت عنوان مديريت ورهبريت به بررسي بيگرم ، روند اين اصول با پيوند عناصر حاصله از تحقيقات رهبري و استفاده از دستاوردهاي علوم ديگر از جمله روانشناسي و رفتارسازماني و … دستماية نسبتاً کاملي را که هر مدير براي رهبري مجموعه اي نياز دارد فراهم مي کند پايبندي به تبديل زير دستان به پيروان ، ايجاد و اشاعه بينش ورسالت در قالب تدوين استراتژيهاي بلند مدت ، استفاده از توشة قدرت مناسب ، روشهاي اتخاذ تصميم و رفتارهاي مربوطه و در نهايت ايجاد نگرش مثبت در سازمان وبه جريان در آوردن آن به صورت نيروي مثبت مي تواند بسيار کارساز باشد .آنچه که در بالا از حائز اهميت بودن اين عنوان براي خود ياد آورشدم موضوعي از همه مهمتر که ذهن هر شهر وند جامعةمارا به تکان مي آورد موضوع مديريت ورهبري در افغانستان است که از سالهاي دراز به اين طرف ما با يک بحران مديريت در افغانستان دست و پنجه نرم ميکنيم زيرا اگر بگويم که درطالع افغانستان مدير و رهبر که واقعاً بتواند به خاطر منافع عموم اين شهروندان و منافع اين ملت کوشش نمايد نيست شايد اشتباه نکرده باشم ، زيرا انچه که مادر تاريخ مي خوانيم ودر تاريخ ثبت شده است ، افغانستان دايم با يک مديران و رهبران بي کفايت به سربرده .در حالي که جهان به يک پشرفت هاي تکنولوژي و صنعتي و فرهنگي دست يا فته و تمام اين ثمرات  ازنتايج و زحمات مديران و رهبران با کفايت بوده که منفعت جامعه خود را نسبت به منافع شخصي خود ترجيح داده و کشورش را مبدل به يک قدرت بزرگ هستوي يا صنعتي مبدل نموده است اما کشور ما در قرن بست ويک هنوز چيزي به نام تکنولوژي نمي داند و هر مدير ورهبري که به خاطر پيش برد امور تعيين مي شود اولتر ازهمه در پي منفعت شخصي ، قومي ، لساني و نژادي بوده است .اميد است مديران ورهبران انچه که ما امروز انها را به عنوان ضعف مديريت شان انتقاد مي کنيم يک تغييرات عمده در تفکر و نگرش و باورها ورفتارآنها به وجود بيايد و در نهايت فرهنگ را تحت تاثير قرار دهد ، رشد و تکامل را نهادينه کرده و روند مديريت را در صدر جاي دهند .