نقش پاکستان در حل بحران افغانستان
سال
: 2021.01.09ګروه ها
: حقوق و علوم سیاسیقیمت
: 400تعداد صفات
: 76کد فایل
: 916مقطع
: لیسانس
مقدمه: دپپلماسی پاکستان در افغانستان به دلایل مختلف داخلی و خارجی از موفقیت چشمگیری برخوردار بوده است. سیاست خارجی اسلام آباد از زمینه های جدی داخلی برای نفوذ و دستیابی به اهداف ملی خود بهره مند بوده است. علاوه بر این، امکانات سیاست خارجی پاکستان در مقایسه با دیگر کشورها دارای برتری های چشمگیر و قابل ملاحظه ای بوده است. بویژه زمانی که مجموعه ای از علل و عوامل داخلی و خارجی زمینه های پویایی و تجرک این دیپلماسی در بستر جامعه افغانستان و مساعدت شرایط و امکانات بین المللی را تو امان مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم، به ظرفیت بالای تاثیر گذاری، تحرک و پویایی این دیپلوماسی در افغانستان بیشتر پی خواهیم برد.این اختلافات در دورههای مختلف نهتنها منجر بهخلق الگویهای راه گشا میان کشورهای منطقه نشدند، که بهترتیب امنیت ملی این دو کشور را به مشکل جدی روبه رو کرده است. اولویت دادن به امنیت ملی بر مبنای اصل رئالیستی یعنی خودیاری، دولتمحوری، منفعت گرایی جای برای ارزشهای مشترک دینی، تاریخی، فرهنگی و اخلاقی باقی نمیماند تا این دو کشور بتوانند برای فرار از مشکلات مشترک بهالگوهای دست یابند که ثبات و امنیت منطقه را تضمین کند. اقدامات پاکستان برای دَورزدن منافع ملی خود در سطح منطقه باعث میشود که بههر شکلی از افغانستان بهعنوان تختهیی بازی استفاده شود که در نتیجه الگوی امنیت منطقهیی را غیر قابل عبور و به دور از دستیابی میکند. پاکستان برمبنای اصل منفعت محوری و خودیاری دولت محور در توهم امنیتی به سر میبرد، زیرا دادههای تاریخی به اثبات میرساند که این سیاست تا کنون برای پاکستان بهویژه نظامیان پاسخ مثبت داده است یا دست کم حلقات و گروههای داخلی پاکستان که در طراحی اهداف ملی این کشور نقش دارند جز راهی مداخله در امور افغانستان و مقابله با نفوذ استراتژیک هند در منطقه نمیبینند. در باره ی مقاصد سیاسی پاکستان از دخالت در امور افغانستان می توان به طور خلاصه محورهای عمده ی اهداف سیاسی پاکستان در افغانستان را شامل اختلاف مرزی با افغانستان مسایل مربوط به پشتونستان، رقابت هند، همسویی با غرب و به ویژه آمریکا و مقابله با نفوذ ایران دانست. جهت گیری سیاست خارجی پاکستان در افغانستان بنابر علایق نشان داده شده و حمایت آشکارش از مخالفان رژیم وقت کابل و رهبران مجاهدین به سوی ایجاد یک حاکمیت سیاسی هم سو با سیاست های پاکستان بود. چنانچه نصیر الله بابر، وزیر داخله ی وقت حکومت پاکستان و حامی اصلی طالبان، در جمع خبرنگاران گفت: « طالبان فرزندان ما هستند. » بی نظیر بوتو نخست وزیر وقت پس از حادثه ی یازدهم سپتامبر در باره ی طالبان بیان داشت: «طالبان طرح مشترک انگلیس، آمریکا و آی. اس. آی بوده است.» (مژده، وحید، سال ۱۳۷۸، ص ۲۰) در باره ی نقش پاکستان در ارتباط با طالبان دیدگاه های گوناگونی مطرح شده است. اما بخش عمده ی این دیدگاه ها بر نقش محوری پاکستان در فرایند « ظهور، رشد و افول» طالبان تاکید دارند. آنها با استناد به اظهارات فوق توسط بی نظیر بوتو نخست وزیر و نصیر الله بابر وزیر داخله وقت پاکستان، بر حمایت های سیاسی، مالی و لجستیگی پاکستان وطراحی، اجرا و نظارت عوامل آی. اس. آی ارتش، وزارت داخله، عناصر ایالت سرحدی و... بر حرکت طالبان صحه می گذارند.
فهرست
عنوان صفحه
چکیده
طرح تحقیق
الف)- مقدمه 1
ب)- بیان مسأله 2
ج)- جنبه نوع آوری تحقیق 3
د)- تاریخچه و پیشینه تحقیق 3
هـ)- سؤال های تحقیق 4
و)- فرضیه های تحقیق 4
ز)- نوع تحقیق 5
ح)- اهداف تحقیق 5
ط)- سازماندهی تحقیق 5
فصل اول
کلیات تحقیق
مبحث اول: مفاهیم 6
گفتار اول: تعریف بحران 6
گفتار دوم: تقسیم بندی های بحران 9
گفتار سوم: پاکستان 10
گفتار چهارم: افغانستان 11
مبحث دوم: پیشینۀ تاریخی روابط افغانستان و پاکستان 15
گفتار اول: روابط افغانستان و پاکستان از زمان محمد ظاهرشاه الی حزب دموکراتیک خلق 15
گفتار دوم: روابط افغانستان و پاکستان از حاکمیت حزب دموکراتیک خلق الی دورۀ مجاهدین 18
گفتار سوم: روابط افغانستان و پاکستان از زمان مجاهدین و طالبان الی سقوط طالبان 19
فصل دوم
نقش پاکستان در حل بحران افغانستان
مبحث اول: آشنای به روابط پاکستان در مقابل افغانستان 21
گفتار اول: آشنایی با ساختار سیاسى پاکستان 21
گفتار دوم: سیاست خارجی پاکستان در قبال افغانستان از سال 23
گفتار سوم: مرز دیورند 29
گفتار چهارم: طالبان و آرزوهای سیاسی پاکستان 32
گفتار پنجم: حمایت های پاکستان از طالبان 34
گفتار ششم: اهداف سیاست خارجی پاکستان در افغانستان 37
مبحث دوم: حل بحران افغانستان 40
گفتار اول: نقش مهم پاکستان در حل بحران افغانستان 40
گفتار دوم: روابط فعلی پاکستان و افغانستان و دور نمایی آینده 43
نتیجه گیری 52
منابع 54
ماخذ و منابع
1. آخوند زاده، محمد مهدی. (۱۳۶۵)، تجزیه شبه قاره هند و اسقلال بنگلدیش، چاپ تهران.
2. اندیشمند، محمد اکرم. (۱۳۹۱)، ما و پاکستان، چاپ کابل، انتشارات میوند.
3. بارنت، روبین. (۱۳۸۶)، نجات افغانستان، برگردان بفارسی دری، سرور یورش، هفته نامه ی پیام مجاهد، چاپ کابل، ۹ حمل.
4. تاجیگ، محمد رضا. (۱۳۸۴). مدیریت بحران. تهران.
5. ثابت، عبدالجبار . (2006)، گزارش گفتگوی با خبرنگاران افغان در لندن، سایت انترنیتی کابل پرس www.kabulpress.org.
6. خنجی، امیر حسین. (1388)، نگاه گذرا به تاریخ پاکستان.
7. روزنامه شفقنا.
8. سعیدی، احمد. (۱۳۹۴)، پاکستان محور شرارت، انتشارات سعید، کابل.
9. س. م. بورگ و لارنس زیراپنگ. (1377). تاریخ روابط خارجی پاكستان. ترجمۀ ایرج وفایی. تهران، انتشارات كویر.
10. رشید، احمد. (۱۳۷۹)، طالبان، اسلام، نفت و بازی بزرگ، ترجمه اسدالله شفایی باقری، چاپ تهران، انتشارات دانش هستی.
11. طوسی، محمدرضا، (1394)، مدیریت بحران و ایمن سازی صنایع و معادن، چاپ تهران.
12. غبار، میر غلام محمد. (1378). افغانستان در مسیر تاریخ. جلد ۲، انتشارات جمهوری.
13. فرهنگ، میرمحمد صدیق. (1374). افغانستان در پنج قرن اخیر. تهران، انتشارات عرفان.
14. گزارش گفتگوی عبدالجبار ثابت با خبرنگاران افغان در لندن، ۲۰۰۶ سایت انترنیتی کابل پرس.
15. گروه سیاسی شبکه دری1384، روابط پاکستان و افغانستان و دور نمای آینده.
16. مجله سیاست دفاعی، سال 6، ۲ش، ۸ پاییز و زمستان 1376.
17. محقق، عبدالغفار. (1377)، افغانستان، طالبان و سیاست های جهانی، چاپ تهران، انتشارات دانش هستی.
18. وحید، مژده. (۱۳۷۸)، افغانستان و پنج سال سلطه طالبان.
19. سیلک، هاریسون. پشت پرده افغانستان، ترجمه اسدالله شفائی.
20. Musa Khan Jalazai, the Foreign Policy of Pakistan, (Lahore: Dua Publications), 2001.