مقدمه: زبان به مثابۀ یک پدیدۀ اجتماعی متشکل ازکلمه ها، عبارتها، فقره ها وجمله ها میباشد که این به هم پیوستن کلمه ها، عبارتها، جمله ها وبه کاربستن آنها راه را برای آموزش وپرورش وانتقال فرهنگ ، تمدن وهنربه نسل های بعدی ، نگهداری ، تکمیل وتوسعۀ آنها هموارمیسازد. ازهمین رواجزای سازندۀ زبان ازخود دارای قوانین وضوابط خاص میباشند. که جمعاً یک دستگاه زبان را میسازند وروابط میان انسانها را تأمین میکند.  مجموعه مطالبی که دراین رساله به خوانندگان پیشکش میگردد. نظریۀ دستورنگاران دررابطه به عبارت وانواع آن وبررسی عبارت اسمی درتاریخ بیهقی میباشد. مواد ومنابع یی که ازآن استفاده به عمل آمده است. دستورهایی است. که ازجانب دستورنگاران محترم هریک حسین یمین، خسروفرشیدورد، غلام یحیی، مهدی معینیان وسناغزنوی نگارش یافته است. هدف ازتحقیق در این رساله کاربالای تاریخ بیهقی دررابطه به شناخت ومعرفی عبارت اسمی بوده ، زیرا تاامروزکاری چندان دراین موضوع صورت نگرفته است. نگارنده خواست تا دراین رساله تحقیق همه جانبه را ازساختاروکاربرد عبارت اسمی درتاریخ بیهقی به عمل بیاورد. تا باشد به غنامندی دستورزبان فارسی دری افزایش به عمل آید.